29 juni 2024, Rotterdam

Ik schreef eerder vanavond naar een dierbare vriend over mijn diepe gevoel van eenzaamheid en verlatingsangst.

Omringd door geliefden kan die eenzaamheid soms zo schreeuwend aanwezig zijn, alsof er dan niets anders bestaat dan dat.

Ze huist altijd wel in mij, die eenzaamheid, van jongs af aan al, ik ken haar goed.

Als die vriend is ze, die vriend die er altijd is, die als laatste van het feest vertrekt maar toch besluit om nog maar even te blijven.

Het heeft mij wel eens zover van mijn eigen bestaan doen verwijderen dat ik de zin in het leven had verloren en het nut van mijn bestaan in deze wereld niet meer zag zitten.

Inmiddels heb ik de schoonheid van het leven in de ruimste zin van mijn bestaan weer ontdekt en weet ik mijn plaats hier op aarde.

Heb ik mijn eigen Goddelijke kracht weer herinnerd en ben gaan doen waar ik voor geboren ben. Het is mijn creatieve kracht die haar plaats in mijn leven heeft ingenomen en mij in staat stelt te doen wat ik nu doe.

De eenzaamheid blijft soms onderdeel van dat bestaan, ze is er soms ineens weer.

De afgelopen dagen klopte ze weer aan mijn deur, ik heb haar maar binnen gelaten, dat kreng blijft anders toch wel kloppen.

We zijn in gesprek gegaan, ik heb diep van binnen geluisterd, maar dan ook echt diep. Informatie en gevoelen waarvan ik het bestaan niet meer wist maar wel voelde werd gezien en gehoord.  Ik ben daarbij weer een stukje dichter bij mijzelf gekomen en wat ik nodig heb.

Dat hele proces van ontwaken en het pad van bewustwording volgen is er niet een waar je veel vrienden mee maakt onderweg. En toch kan ik alleen maar deze weg gaan.